Со должина од нешто повеќе од еден сантиметар, ова минијатурно животно припаѓа на групата тиквести жаби и досега не е формално опишано во научната литература, пренесе „Science Alert“.

Овој високо ендемски вид живее исклучиво во мал дел од планинската шума Сера до Кирири во државата Санта Катарина, на надморска височина од повеќе од 750 метри надморска височина.

И покрај нејзината впечатлива боја, на научниците им биле потребни седум години за да ја пронајдат и каталогизираат, а клучниот показател бил нејзиниот уникатен повик за парење. Истражувачите ги лоцирале мажјаците следејќи го звукот, додека потивките женки биле собрани случајно во слој лисја.

Именувана во чест на бразилскиот претседател

По детална генетска и морфолошка анализа во лабораторијата, тимот научници потврдил дека станува збор за сосема нов вид. Ја именувале „B. lulai“, во чест на бразилскиот претседател Луиз Инасио Лула да Силва.

„Со ова именување сакаме да ја поттикнеме поддршката и развојот на иницијативите за зачувување на атлантската прашума, особено кога станува збор за високо ендемските минијатурни жаби“, напишале Маркос Борншајн, херпетолог на Универзитетот во Сао Паоло и неговите колеги во нивниот труд.

Иднина под знак прашалник

Иако „B. Lulai“ се чини дека живее во релативно недопрена средина и моментално не е загрозена, нејзините роднини во регионот Санта Катарина се соочуваат со критични закани. Загубата на живеалиштата поради палење, пасење добиток, ширењето на инвазивни растителни видови, туризмот, рударството и уништувањето на шумите претставуваат сериозни закани за опстанокот на овие водоземци, кои се најзагрозената класа на ’рбетници во светот.

Во тек се дискусии за воспоставување федерална единица за зачувување што би ги заштитила шумите во областа. Меѓутоа, понатамошните истражувања се попречени од недостатокот на средства и непристапноста на планинските локации.

„И недостатокот на средства за поддршка на теренските истражувања и тешкотијата за пристап до некои планински локации остануваат проблем за зголемување на земањето примероци, што понекогаш се постигнува дури по поминување на неколку километри долги патеки во густи шуми“, заклучиле истражувачите во студија објавена во списанието „PLOS One“.