Патувањето до овој планински бисер, кој е недостапен за автомобили, порано бараше часови пешачење или железница со тесен колосек, но модерната технологија сега нуди директна врска со долината и спектакуларен поглед на Алпите.

По тричасовно возење со воз од Женева до Лаутербрунен, пристигнувањето во подножјето на жичарницата „Стехелберг“ е почеток на вистинска авантура. Возењето во стаклена кабина по стрмната карпа Миренфлух е толку лесно што наклонот од 159,4 отсто, кој го победува претходниот рекордер, норвешкиот скајлифт Лоен, е едвај забележлив сè додека не почнат да ви пукаат ушите. Погледот е на дрвени куќи како од бајка, карпести планини и борови дрвја покриени со снег.

Живот на карпа

Мурен, село од 13 век, се наоѓа на природна тераса на 1.638 метри надморска височина во подножјето на Шилторн, со поглед на долината Лаутербрунен. Поради својата единствена локација, инженерите никогаш не биле во можност да го поврзат со надворешниот свет по пат, што го обликувало секојдневниот живот на неговите жители.

„Возењето со жичарница до училиштето можеби им изгледа необично на многумина, но за мене тоа беше секојдневен ритуал “, рекол Михаел Абеглен, роден во Мурен.

„Повеќето од дневните потреби и услуги се достапни во Мурен, но секој пат кога ни треба лекар, фризер или стоматолог, мора да се спуштиме во долината каде што многумина од нас ги паркирале своите автомобили. Токму оваа изолација создаде силна и блиска заедница. Кога ќе пораснете тука како мене, ги познавате речиси сите. Некои од гостите се како мештани, враќајќи се во Мурен секоја година“, додал Абеглен.

Ова мало село најдобро се истражува пеш. Неговите улици се исполнети со пријатни пансиони, рустични ресторани кои служат алпски сирења и сушени колбаси, како и необични продавници за сувенири. Една од главните атракции е хотелот „Мурен Палас“, изграден во 1874 година, познат по тоа што е домаќин на познати скијачи и холивудски ѕвезди како Рита Хејворт.

Лулка на алпското скијање

Иако мал, Мурен е светски познат центар за зимски спортови. Ова некогаш мирно село било трансформирано кон крајот на 19 век кога британските скијачи го откриле, заљубувајќи се во неговите падини и пејзаж.

„Мојот прадедо Хенри Лун првпат дошол во Мурен во 1890-тите и бил воодушевен од неговата прекрасна убавина. Подоцна, мојот дедо планинар Арнолд Лун и неговата сопруга Мејбл почнале да живеат тука, а во 1922 година Арнолд ги основал првите трки со слалом во светот“, рекол Бернард Лун, жител на селото.

Доаѓањето на Арнолд, исто така, довело до основање на скијачкиот клуб „Кандахар“ во 1924 година и отворање на првото скијачко училиште во Швајцарија во 1930 година. Веќе следната година, во февруари 1931 година, тука се одржало првото Светско првенство во алпско скијање.

Речиси еден век подоцна, околните планини се испреплетени со 54 км уредени патеки. Кога снежните услови дозволуваат, можно е да се скија дури 16 км од врвот на Шилторн па сè до дното на долината во Лаутербрунен.

„Кафе на врвот и скијање надолу со семејството и пријателите е начинот на кој сакам да ги поминувам моите зимски денови во Мурен“, рекол Алан Ремзи, Шкотланѓанец кој живее тука повеќе од 25 години.

Повеќе од само снег

Но, Мурен нуди многу повеќе од скијање. Од јуни до септември, областа станува популарна дестинација за параглајдинг, нудејќи прекрасен поглед на високи карпи, тиркизни езера и повеќе од 70 водопади. Пешачките патеки водат низ ливади расфрлани со цвеќиња каде што овците мирно пасат.

„Планините постојано се менуваат. Во зима тие носат прекрасен бел „мантил“. Во лето расположението се менува во зависност од тоа дали имаме топли, дождливи или магловити денови. Но, штом зимата полека си заминува, веќе можете да го почувствувате мирисот на пролетта“, рекла Белинда Билер, која целиот свој живот го поминала во Мурен.

Нејзиниот совет до посетителите надвор од скијачката сезона е едноставен: „Излезете во природата на падините. Штом сте на падините, сте сами и можете најопипливо да уживате во мирот и убавината. Воздухот е толку чист и свеж.“

Јулија Лун, која води планинарски тури, се согласува. „Луѓето не доаѓаат тука за да купуваат или да гледаат, туку да го доживеат животот преку скијање, возење снег, планинарење или едноставни задоволства како што се уживање во неспоредливи погледи во осаменост и пливање во потоци.“

Едно такво задоволство е возењето со санки по трикилометарската патека „Боб Чејс“, позната од филмот за Џејмс Бонд „На служба на нејзиното височество“, која им носи детска насмевка на лицата на сите.

Неопислива убавина

„Растејќи во Мирен како дете, не сфатив колку сум среќна бидејќи сè го земав здраво за готово. Откако малку патував и се вратив, се заљубив во него. Бев длабоко трогната од тоа, особено чувството на слобода што ми го даде. Денес често останувам без зборови кога ќе се разбудам тука и ми е тешко да го опишам Мурен, бидејќи се чини дека нема зборови што можат да ја опишат неговата убавина. Тоа е место што треба да се доживее и почувствува“, признала Билер.