Тој објасни дека голем дел од таа желба произлегува од целта, инспирацијата, љубовта кон спортот и страста да ги направи луѓето среќни додека го гледаат на теренот.

Ѓоковиќ потоа додаде дека постои и друга, „помалку добра“ страна. Тој отворено зборуваше за внатрешното чувство дека никогаш не е доволно добар. „Тоа датира од самиот почеток на мојот живот и мојот однос, особено со мојот татко, тоа чувство дека не сум направил доволно, дека не сум доволно добар. И денес тоа сè уште емотивно ме допира бидејќи е сè уште длабоко во мене и тоа е борбата низ која често поминувам“, раскажа Ѓоковиќ.

Експертите го објаснуваат ова како физиолошка трага што останува во нервниот систем – траума. Кај Ѓоковиќ, таа е обликувана така што секогаш очекува закана и опасност. Тоа го поттикнувало да стане она што многумина го сметаат за најголем тенисер на сите времиња, но исто така му отежнува вистински да се задоволи со она што веќе го постигнал. Тоа чувство постојано го принудува да оди понатаму, наместо мирно да прифати дека веќе постигнал доволно.

Подоцна за време на разговорот, Новак призна: „Не се гледам себеси како целосно задоволен затоа што го имам тој дел во себе што постојано мисли дека можам да направам повеќе. А од друга страна, секако, сум среќен, горд и едвај го чекам денот кога ќе можам да се осврнам на сè што сум направил. Но, додека трае мојата кариера, немам време за тоа“.

Ѓоковиќ објасни дека поради постојаните тренинзи, подготовки и турнири, нема време да застане и да се осврне. Себеси се гледа не само како Новак, маж, туку и како момче кое морало да победи за да ги заштити своите родители и браќа. За него, тенисот никогаш не бил само спорт, ниту победата била само амбиција, туку прашање на опстанок. „Морав да успеам, тоа беше прашање на егзистенција, преживување на моето семејство. Мислам дека сè започна таму, а подоцна се разви во нешто друго“, објасни српскиот тенисер.

Кога неуспехот не е опција

Џеј Шети се надоврза на тоа, забележувајќи дека речиси сите успешни луѓе ја претвораат својата внатрешна несигурност во движечка сила. „Како живееш со неа, а таа да не ти стане главен водич?“, праша тој.

Новак се присети на своето детство: „Еден од најважните моменти од моето растење беше кога татко ми донесе 10 германски марки и рече: „Ова е сè што имаме за нас петмина“. Тогаш сфатив, сега јас морам да преземам одговорност, иако имав само 12 години. Неуспехот едноставно не беше опција“.

Србинот потоа раскажа како неговиот татко земал заеми под неповолни услови за да му овозможи да оди на турнири, надевајќи се на спонзорство. „За мене, мојот татко е херој поради тоа, но чувствував и притисок. Ако не играв добро, беше тешко бидејќи се чувствував како да морам да победам по секоја цена. Тој не ми го кажуваше тоа директно, но така изгледаше, и така се чувствував со години“.

Говор на тело и невербални пораки

Описот на Ѓоковиќ го потврдува она што експертите често го нагласуваат: не е важно само што кажуваме, туку и како го кажуваме, тонот, изразот на лицето и држењето на телото. Овие невербални пораки, свесно или несвесно, ги обликуваат чувствата и однесувањето на децата. Така Новак пораснал со борбата, стравот и неизвесноста на својот татко, што му ја пренело пораката дека победата е еднаква на преживување, пишува „Psychology Today“.

Тој внатрешен печат го носи и денес телото подготвено да се бори за преживување, постојано гонето од чувството дека не е доволно. Тоа е она што го направило шампион, но во исто време, тоа е товар со кој мора да живее.