[ФОТО/ВИДЕО] Патописецот Роберт Дацешин со трогателна објава: „Најтешката приказна која некогаш сум ја снимил; Додека нашите деца добиваат телефони, овде работат 7 дена за 90 денари и оброк

Ова е приказна која мора да се прочита.

„Она што го гледате сега е Бангладеш, најнаселената земја во светот по територија, која со своите над 175 милиони жители, сместени на површина со големина на поранешна Југославија, претставува вистински мравјалник од луѓе, каде лицата и имињата честопати воопшто не се важни. Ова е место каде понекогаш десетина луѓе живеат во мали станови без прозорци и услови недостојни за просечен човек.

Добар дел од нив денес работат во текстилни фабрики ширум земјава, а јас посетив една таква и се уверив во бруталноста на животот овде – како повеќе од малолетни деца стануваат во 5 часот наутро да работат во фабриките за плата која едвај покрива еден оброк. Тоа се мали херои со големи срца, кои немале шанса да бидат деца и чија иднина веќе изгледа повеќе од тажна, без ништо да направат. Иако детскиот труд е забранет со закон во Бангладеш, се проценува дека во земјата работат повеќе од 3,2 милиони деца под 14-годишна возраст. Повеќето од нив живеат во главниот град Дака, каде што тие и нивните семејства преживуваат со само неколку долари на ден.

Голем дел од облеката што ја носиме е создадена во Бангладеш, а еве ме на местото каде што практично се произведува. Ова е најголемиот пазар од ваков вид во целата земја. Пред да влеземе во фабриката, за подобро да разбереме како дојдовме до тоа деца да работат во места какво што е ова, потребно е да се вратиме неколку децении наназад.

Имено, по стекнувањето независност од Пакистан во 1971 година, Бангладеш била една од најсиромашните земји во светот. Владата тогаш одлучила да привлече странски инвеститори нудејќи им евтина работна сила и минимални работнички права, што довело до фактот дека денес над 80 отсто од извозот во земјава доаѓа од текстилната индустрија. На овој начин, Бангладеш станал вториот најголем извозник на облека во светот, веднаш по Кина, а во над 4.500 фабрики, колку што има денес, денес работат приближно 10 милиони луѓе, од кои повеќе од 50 проценти се жени. Она што особено загрижува е податокот кој вели дека секој 12-ти работник е малолетник. Додека законот предвидува минимална плата од 75 евра, децата често работат за двојно попомалку пари“, вели Роберт Дацешин.

Еден од работниците, кој зборувал англиски, му помогнал на Роберт да добие информации од децата работници. Сите деца рекле дека имаат 14 години, иако било очигледно дека се многу помлади. И има причина за тоа. Работникот претставил неколку момчиња кои работеле со полна пареа:

„Неговото име е Шурус и работи овде 12 години. Тој е многу искусен работник, кој работи наутро од 10 часот до 2 часот по полноќ и потоа има два часа пауза, па повторно работи до 10 часот наутро. Неговата плата зависи од неговата продуктивност. Колку долго работи, колку роба може да направи, платата му зависи од тоа. Тоа се однесува и на сите останати кои работат. Задоволен е со платата и нема некои посебни цели во животот Тој е среќен со овој статус, сака да биде чесен човек кој работи во оваа компанија. Оженет е и рекол дека еден ден би сакал да оди на село и да се занимава со земјоделство, како и да поминува време со семејството и пријателите.

Момчето работи тука веќе 4 месеци. Моментално е во процес на обука, па не зема плата, но фирмата му дава приближно 1,50 долари неделно. Тоа е многу е малку, но е соодветно за обука. Тој веќе не оди на училиште и престанал да учи од 4-то одделение и сега сака да биде добар работник овде и сака да се занимава со бизнис каков што имаме ние во овие фирми. Тој има 14 години. Неговото семејство не го натерало да дојде овде, тој сам го избрал затоа што не сака да учи“, рекол работникот.

„Додека нашите деца добиваат телефони како подарок, овде децата работат за еден оброк“

„Иако ми преведе сè што ми кажаа, исто така ми кажа дека им било речено да кажат дека имаат 14 години, доколку некој ги праша, затоа што тоа е границата за децата да работат овде. Она што е уште потажно е што повеќето од нив никогаш не оделе на училиште, а повеќето од нив не знаат да читаат и пишуваат. Нивниот единствен грев е што се родени на погрешно место. Додека нашите деца од родителите добиваат на подарок телефони, часовници, автомобили, овие деца работат по 12 часа дневно во услови кои се далеку од хумани. Температурите во овие фабрики често надминуваат 35 степени, а вентилација не постои. Паузите се минимални“, рекол Роберт Дацешин.