Резултатот е парадокс: никогаш не било полесно да се испрати пријава, но никогаш не било потешко да се добие одговор.

Автоматизацијата на процесот на вработување започна како практично решение за секторите за човечки ресурси, преоптоварени со стотици пријави по еден оглас. Софтверите можеа да препознаат клучни зборови, да ги сортираат кандидатите и да ги издвојат оние што најмногу одговараат на однапред дефинирани критериуми. Сепак, со влезот на генеративната вештачка интелигенција во игра, правилата дополнително се искомплицираа. Кандидатите денес лесно можат да создадат беспрекорно структурирани пријави, приспособени за секој оглас, со совршени реченици и нагласени вештини. На прв поглед, тоа изгледа како победа за барателите на работа – сè додека не сфатиме дека истите технологии ги користат и работодавците, со што настанува своевидна „AI борба“ без јасен победник.

Дали човечкиот фактор станува спореден?

Во таа игра на алгоритми, човечкиот фактор станува спореден. Кандидатите чувствуваат дека нивните пријави исчезнуваат во дигитален вакуум, без повратна информација, додека компаниите тврдат дека никогаш не им било потешко да препознаат автентични вештини и мотивација зад генерички зборови. Процесот на селекција, наместо да биде побрз и поефикасен, често станува поладен и помалку транспарентен. Наместо разговор меѓу две страни, добиваме комуникација меѓу два алгоритми.

Ваквиот систем создава и нов вид на исцрпеност. Кандидатите, иако имаат бесконечни можности да испраќаат пријави, се соочуваат со чувство дека се борат против ѕид од автоматизација. Од друга страна, HR секторите стануваат зависни од филтри и софтвери, бидејќи се преплавени со содржина која звучи речиси идентично. Се губи она што треба да биде суштината на вработувањето – препознавање на потенцијалот, личноста и вистинската желба да се придонесе во тимот.

Се поставува прашањето: дали ваквиот систем воопшто функционира? Статистиката покажува дека стапките на вработување се пониски од порано, иако наизглед постојат повеќе алатки и повеќе канали за поврзување на работодавци и работници. Како да сме стигнале до точка на заситување: количината на информации станала толку голема што во неа се губи она што треба да биде клучно – човекот.

Како ќе изгледа иднината на регрутацијата?

Иднината на регрутацијата веројатно ќе бара враќање на рамнотежата. Вештачката интелигенција, без сомнение, може да олесни одреден технички дел од процесот – од организирање на пријавите до анализа на податоци – но не може да ја замени човечката интуиција и искуство во препознавање на кандидатите кои не само што ја знаат работата, туку и знаат да донесат нова енергија во колективот.

Сè додека двете страни продолжуваат да се потпираат исклучиво на машини, постои ризик пазарот на труд да остане заробен во маѓепсан круг. Кандидатите бесконечно ќе испраќаат „совршени“ пријави, HR софтверите бесконечно ќе ги филтрираат – а зад сето тоа ќе стои чувството дека вистинскиот спој на луѓе и можности речиси и не се случува.

Можеби токму во тоа се крие клучната лекција: технологијата може да ги забрза процесите, но вработувањето никогаш не смее да стане исклучиво алгоритамска игра. Работата не е само работна обврска – тоа е однос помеѓу луѓе. А ниту една вештачка интелигенција, колку и да е напредна, не може целосно да го процени она што се крие зад човечкиот потенцијал, пишува српскиот „Bizlife“.